من منفعل که پیشت دو جهان از محتشم کاشانی غزل 421

1 من منفعل که پیشت دو جهان گناه دارم بچه روی عذر گویم که رخ سیاه دارم

2 من اگر گناه‌کارم تو به عفو کار خود کن که زبان توبه گوی و لب عذر خواه دارم

3 منم آن که یک جهان را ز غمت به باد دادم تو قبول اگر نداری دو جهان گواه دارم

4 نه چنان برخش آهم زده تازه حسنت که عنان آن توانم نفسی نگاه دارم

5 به چنین کشنده هجری سگ بخت چاره سازم که اگرچه دورم از در به دل تو راه دارم

6 ز درون شعله خیزم مشو از غرور ایمن که درین نهفته‌ ترکش همه تیر آه دارم

7 به یکی نگاه جانم بستان که تا قیامت دل خویش را تسلی به همان نگاه دارم

8 ملک‌الملکوک عشقم که به من نمانده الا تن بی‌قبا که به روی سر بی‌کلاه دارم

9 ز بتان تو را گزیدم که شه بتان حسنی من اگرچه خود گدایم دل پادشاه دارم

10 شه وادی جنونم به در آی ز شهر و بنگر که ز وحشیان صحرا چه قدر سپاه دارم

11 تو به محتشم نداری نظری و من به این خوش گه نگاه دور دوری به تو گاه گاه دارم