برون خرام که تا در ره تو خاک شوم از جامی غزل 362

1 برون خرام که تا در ره تو خاک شوم روا مدار کزین آرزو هلاک شوم

2 جدا ز خاک درت گر فتم درآب حیات چو ماهیان جگر تشنه در طپاک شوم

3 به دور چشم تو با دلق زهد نزدیک است که رند دردکش و مست جامه چاک شوم

4 گدای آن سر کویم ولی ز جور رقیب درآن نشیمن دولت به ترس و باک شوم

5 چو می خوری به سرم ریز چند کاسه درد که از کدورت تقوا و توبه پاک شوم

6 خوشی به وصل حریفان ازان چه باک تو را که از فراق تو غمگین و دردناک شوم

7 همای اوج بلندم نه خوش بود جامی که پست خاک نشینان این مغاک شوم