پیرانه سر ز دست از حکیم نزاری قهستانی غزل 767

1 پیرانه سر ز دست بدادم عنانِ دل من پیر و مبتلا به هوایِ جوانِ دل

2 هر روز چون نَفَس به لب آمد هزار بار در آرزویِ رویِ دل آرای جانِ دل

3 بی دل ترست هر که نگه می کنم ز من خود هیچ کس نشان ندهد از نشانِ دل

4 با آن که دل ندارم و در بندِ جان نی ام ترسم ز آهِ سینه ی آتش فشانِ دل

5 رفته ست مرغِ دل ز نشیمن گهِ قدیم از بس که عشق تفرقه کرد آشیانِ دل

6 بیزارم از دلی که به جان آمدم از او هر جا که خواه گو برو ای خان و مان دل

7 آباد باد حسنِ تو گر دل خراب شد گوهر چه خواه باش مه این و مه آنِ دل

8 آن جا که دوست است به جز دوست هیچ نیست کونّین را چه مرتبه در لامکانِ دل

9 پنجاه سال گفتم و پایان پدید نیست تا چند جان کنم ز پیِ داستانِ دل

10 هم چون نزاریی دگر اندر رکابِ عشق هرگز نداد هیچ کس از کف عنانِ دل