1 مرا بر حاصل کس نیست امید از آنم دل کشد بر سایهٔ بید

2 کریمش چون توان گفتن، لئیم است گنه را هرکه نتوانست بخشید

3 تلاش منصب پروانه کم کن که نتوان سوختن خود را به تقلید

4 میان عاشقان در عهد حسنش کفن عام است همچون جامه ی عید

5 فتاده هر طرف خالی به رویش به رنگ نقطه ها بر شکل خورشید

6 سفال ما سلیم از سنگ دشمن مرصع گشت همچون جام جمشید