من نه آنم که دل خویش مشوش از هلالی جغتایی غزل 237

1 تیر و کمان گرفته‌ای، سوی شکار می‌روی صید تواند عالمی، بهر چه کار می‌روی؟

2 جانب صیدگه شدی، همره خویش بر مرا بی‌سگ خویشتن مرو، چون به شکار می‌روی

1 در آفتاب رخش آب باده تاب انداخت چه آب بود که آتش در آفتاب انداخت؟

2 هنوز جلوه آن گنج حسن پنهان بود که عشق فتنه درین عالم خراب انداخت

1 هردم از چشم تو دل را نظری می‌باید صد نظر دید و هنوزش دگری می‌باید

2 آن قدر سرکشی و ناز، که باید، داری شیوه مهر و وفا هم قدری می‌باید

1 یار دور از صحبت اغیار بودی کاشکی! گه گهی با عاشق خود یار بودی کاشکی!

2 چون توان گفتن که: جورت کاش! بودی اندکی؟ اندکی بود این قدر، بسیار بودی کاشکی!

1 ز پیر میکده عمری در التماس شدم که خاک درگه دیر فلک اساس شدم

2 غم مرا بغم دیگران قیاس مکن که من نشانه غمهای بی قیاس شدم