تنها نی ام اگرچه از حکیم نزاری قهستانی غزل 792

1 تنها نی ام اگرچه که تنها نشسته ام با خاصگانِ عالمِ بالا نشسته ام

2 در من اگر به چشم اضافات بنگرند این جا نی ام به مرتبه آن جا نشسته ام

3 می دان حقیقتم به خرابات معتکف اندر نماز اگر به مصلّا نشسته ام

4 بر متّکایِ سدره از این چارچوبِ شخص پنهان ز خویش رفته و پیدا نشسته ام

5 تا مست باز گردم چون مست آمدم در پایِ خم همیشه به عمدا نشسته ام

6 بر مقتضایِ حکم تَموتون تُبعثون مست و خراب بی سرو بی پا نشسته ام

7 مخمور در جوابِ سؤالات عاجزم سر مست عشق منتظر آن را نشسته ام

8 نی نی چه آید از من و گفت و شنیدِ من دل بسته در خدایِ تعالی نشسته ام

9 در کنج گنج یابِ نزاری ملوک وار بر کف گرفته جامِ مصفّا نشسته ام

10 دستم به روزگارِ مشعبد نمی رسد بر بامِ امتحان به تماشا نشسته ام