منم نزاریِ قلاّشِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 248

1 منم نزاریِ قلاّشِ رندِ عاشقِ مست هر آدمی که چو من شد ز ننگ و نام برست

2 دلم ز خرقۀ ناموس زاهدان بگرفت مریدِ خم چه عجب گر ز خانقاه بجست

3 برو تکی ز پَسَم می زنند و می گویند که شیخ باز شرابک بخورد و توبه شکست

4 به گردنِ من اگر خونِ توبه نیست حلال حرام زاده چرا طعنه می زند پیوست

5 اگر به زرق روم ازرقی توانم داشت و گر چو سرو نباشم قبا نیارم بست

6 نصیحتم مکن ای یار لطف کن برخیز محبّت است و لیکن به دشمنی بنشست

7 کنون محّبِ جوانم مریدِ پیر نی ام غلامِ زاهده ام بعد ازین نه زهدپرست

8 گهم به خانقه آرند با قبا هش یار گهی ز می کده با خرقه می کشندم مست

9 به پیشِ شحنه برند این غزل اولام اولام ز بعدِ آن که بگرداندند دست به دست

10 ز بهرِ آن که چو یک شاخِ طاعت است چرا نخست شاخ ز شهدست و آن دگر ز کبست

11 چرا ز فرقت هفتاد و سه یکی ناجی ست چه گونه دوزخی اند آن دگر ده و دو و شست