بر درت افتاده‌ام خوار و حقیر از عراقی غزل 129

1 بر درت افتاده‌ام خوار و حقیر از کرم، افتاده‌ای را دست گیر

2 دردمندم، بر من مسکین نگر تا شود درد دلم درمان پذیر

3 از تو نگریزد دل من یک زمان کالبد را کی بود از جان گزیر؟

4 دایهٔ لطفت مرا در بر گرفت داد جای مادرم صد گونه شیر

5 چون نیابم بوی مهرت یک نفس از دل و جانم برآید صد نفیر

6 دل، که با وصلت چنان خو کرده بود در کف هجرت کنون مانده است اسیر

7 باز هجرت قصد جانم می‌کند کشته‌ای را بار دیگر کشته گیر