1 ز شوقت گاه در دنبال گل همچون صبا افتم گهی بر دست و پای گلرخان همچون حنا افتم

2 دگر راهی نهاده شوق در پیشم که از شادی به پای خویشتن در هر قدم چون نقش پا افتم

3 درین ضعفم مددکاری به راه شوق می‌باید به خضرم دسترس چون نیست، در پای عصا افتم

4 مرا کاری به جز افتادگی چون نیست در عالم گر از خاک در میخانه برخیزم، کجا افتم

5 چه نقصانی مرا بر پایهٔ قدر و شرف دارد اگر بر خاک ره چون سایهٔ بال هما افتم

6 مرا طالع به سوی مقصدی هرگز نشد رهبر به خاک ناامیدی چند چون تیر خطا افتم؟

7 ز قسمت زان نمی‌نالم، که همچون دانه می‌دانم ز چنگ مور اگر گردم رها، در آسیا افتم

8 نیم غمگین اگر بخت سیه آواره‌ام دارد چو خال روی خوبان خوش‌نمایم، هرکجا افتم

9 به درویشی سلیم از بس که خو کردم، پس از مردن چو آتش زنده می‌گردم، اگر بر بوریا افتم