ز تاب آتش شوقت شدم مجنون از اسیری لاهیجی غزل 487

1 ز تاب آتش شوقت شدم مجنون و شیدایی چه باشد گر بمشتاقان جمال خویش بنمایی

2 بیکدم شور و غوغای قیامت در جهان گیرد چنین سرمست از خلوت بصحرا گر برون آیی

3 دل دیوانه از رویت نمیدانم چه می بیند که چون زلف پریشانت ز عشقش گشت سودایی

4 چو هر جا حسن رخسارت دگرگون جلوه بنمودست دل دیوانه عاشق ازآن گشتست هر جایی

5 دل و جان اسیران را ز دام غم کنی آزاد بشوخی گرنقاب زلف از رخسار بگشایی

6 جهان آئینه عشقست اگر صورت و گر معنی دو عالم مست این جامند چه پنهان و چه پیدایی

7 ز نام زهد و هشیاری اسیری ننگ میدارد چرا کو شهره شهرست در مستی و رسوایی