1 قدح تا گرفتم بهاری به سر رفت بهاری مگو، روزگاری به سر رفت

2 دراز است چون زلف، مدّ حیاتی که در سایه گلعذاری به سر رفت

3 سر آمد مرا شمع سان زندگانی به پا شعله آمد، شراری به سر رفت

4 کسی رفته معراج افتادگی را که چون سایه در رهگذاری به سر رفت

5 اگر عمر هر کس به کاری به سر رفت مرا عمر در پای یاری به سر رفت

6 نیاسودم امروز از بیم فردا که مستی به فکر خماری به سر رفت

7 سواد جهان چیست در چشم عارف؟ سواری در آمد، غباری به سر رفت

8 نبودم حزین ، در میان نکهت آسا مرا فصل گل در کناری به سر رفت