من که دُردی‌کش آن از امیرعلیشیر نوایی غزل 244

1 من که دُردی‌کش آن مغبچه خمارم جام جم کهنه سفال در او پندارم

2 بزم او حلقه جمعیت مخصوصان است من که مردودم و آشفته نباشد یارم

3 چو کشم جانب رندان سبوی باده به دوش طعن زاهد شنوم لیک به خویشش نارم

4 پشت از بار جفای فلکم گشته نگون دوش زیر سبوی بزم مهی انگارم

5 زاهدا کفر خود و دین تو دیدم نشوم راضی ار پهلوی تسبیح نهی زنارم

6 شیخ شهرم چو دهد توبه ز می نیست ولیک پیر دیر ار شنود کار جز استغفارم

7 گرچه آیین فلک شیوه ناهمواری‌ست فانیا زو ستم و ظلم رسد هموارم