درمانده ام از غم جدایی از قاسم انوار غزل 677

1 ساقی، ز کرم پر کن این جام مصفا را آن روح مقدس را، آن جان معلا را

2 روزی که دهی جامی، از بهر سرانجامی یک جرعه تصدق کن آن واعظ رعنا را

1 شب، همه شب به هوای تو چنین مست خراب بانگ عشق تو بگوشم رسد از چنگ و رباب

2 نفسی بیش نماندست ز بیمار غمت آخر، ای یار گرامی، نفسی اندر یاب

1 ای آسیا، ای آسیا، سرگشته‌ای چون ما چرا؟ از ما مپوشان راز خود، با ما بیان کن ماجرا

2 در چرخ خود مستانه‌ای در دور خود فرزانه‌ای از ما چه‌ها داری خبر؟ کز ما برقصی دایما