بس که سنگینم ز بار غم به از جویای تبریزی غزل 987

جویای تبریزی

شعربعدی

1266 / 987

شعر قبلی

خانه / جویای تبریزی / دیوان اشعار جویای تبریزی / غزلیات در دیوان اشعار / غزل شماره 987

1 بس که سنگینم ز بار غم به راه جست‌و‌جو همچو سوزن می‌روم در نقش پای خود فرو

2 درنیابد غیر خود در دیدهٔ یکرنگیم می‌شوم با آن بت آیینه‌رو چون روبه‌رو

3 زنده گر دارد دلم از نکهت زلفش چه دور می‌دمد جان در نهاد روح جویا بوی او

جویای تبریزی

شعر شعر کهن غزل جویای تبریزی

عکس نوشته

کامنت

شعر های دیگر از جویای تبریزی

1 سوز دل در غم عشق تو گواه است مرا سینه فانوس صفت منبع آه ست مرا

2 شب هجر تو نظرباز خیالت باشم دل چون آینه لبریز نگاه ست مرا

1 زبون کی می توان کرد به نیرو چرخ پرفن را به خاک افکنده این زال کهن چندین تهمتن را

2 چراغان کرده از شمع مزار کشتگان هر سو تو چون از جوش رعنایی کشی بر خاک دامن را

1 میانش نیست از جوش نزاکت در نظر پیدا بود چون معنی از مصرع زقد او کمر پیدا

2 ندارم آگهی از حال دل لیک اینقدر دانم که گاهی می شود در دود آهم چون شرر پیدا

شعربعدی

1266 / 987

شعرقبلی