من با خط و خال او تا آنکه از جهان ملک خاتون غزل 883

1 من با خط و خال او تا آنکه ببستم دل آن دلبر هر جایی چون زلف شکستم دل

2 برخاست به جور ما آن چشم سیه سرخوش در زلف سیه کارش فی الحال ببستم دل

3 از خوردن غم جانا آمد به دهانم جان بنوازم ازین باز آر تا چند به دستم دل

4 جان برخی روی او کردیم و به خار هجر آن یار جفاپیشه آخر به چه خستم دل

5 من نیستی خود را در عشق تو می دانم از غصّه نمی دانم ای دوست که هستم دل

6 جستم شب وصلش را لیکن نشدم روزی یک لحظه وصال او از دست نجستم دل

7 گفتم بدهم دل را بر کار جهان باری وآن شوخ به یک شیوه بربود ز دستم دل