دل سپردم به نگه کردن چشم از فروغی بسطامی غزل 297

1 دل سپردم به نگه کردن چشم سیهش ترسم آن مست سیه کار ندارد نگهش

2 بخت اگر دست دهد دست من و دامن او چرخ اگر روی کند روی من و خاک رهش

3 چشم امید بپوشان ز غبار خط او کز دویدن نرسیدیم به گرد سپهش

4 کس شبیهش نشناسیم اگر چه همه عمر روز ما شب شده از طره هم چون شبهش

5 کاش در پرده شب و روز بپوشی رویت تا ننازد فلک سفله به خورشید و مهش

6 سرو گیرم که به بالای تو ماند لیکن کو به کف جام و به بر جامه و بر سر کلهش

7 حاجت من ز زنخدان تو دایم این است که نجاتی ندهد یوسف دل را ز چهش

8 دل من خستهٔ مژگان سیه‌چشمان شد آه اگر چشم بپوشد ز حال سیهش

9 عشق آن شمع چو پروانه فروغی را سوخت تا کند پاک ز آرایش چندین گنهش