دلم ز دست ببردی و جان از جهان ملک خاتون غزل 1288

1 دلم ز دست ببردی و جان به سر باری بگو که با من بیچاره خود چه سر داری

2 نه کامم از لب لعلت روا کنی شبکی نه یک زمان غمم از دل به لطف برداری

3 دلم ز دست ببردی مرا امان ندهی ستمگرا نه چنین است رسم دلداری

4 به ریش ما ننهادی تو مرهمی از وصل به تیغ هجر بکشتی مرا بدین زاری

5 تویی که یاد من خسته سالها نکنی منم که با تو قرینم به خواب و بیداری

6 هزار بی دل همچون منت به عالم هست چه باشد ار من بیچاره را نگه داری

7 به غور حال جهان کی رسی چو رفت از دست عزیز من تو نداری سر جهانداری