تافتنه دلم بر آن لب میگونست از قطران تبریزی رباعی 10

1 بتی که راستی از قد او رباید تیر بتیر غمزه ز گردون فرود آرد تیر

2 نه سیب سرخ بود با رخان او مر مهر نه با درنگ بود چون رخان من مه تیر

1 تا زمین را آسمان پر لؤلؤ عمان کند کوه و صحرا را صبا پر لاله نعمان کند

2 بوستان پیراهن از پیروزه گون دیبا کند گلستان پیرایه از بیجاده گون مرجان کند

1 باد نوروزی همی آرایش بستان کند تا نگارش چون نگارستان چینستان کند

2 مرزها را هر زمان پیراهن از مینا دهد شاخها را هر زمان پیرایه از مرجان کند