خوش آنکه به صد پاره چو میغت بینم از جامی رباعی 63

1 پیش که از ابر صفا نم نبود رسته گل صفوت آدم نبود

2 بود جهان یک به یک آیینه ها بلکه سراسر همه گنجینه ها

1 کوهکن کانبازی پرویز کرد روی در شیرین شورانگیز کرد

2 دید شیرین سوی خود میل دلش شد به حکم آنکه دانی مایلش

1 ای شده زندان درم مشت تو بند بر آنجا ز هر انگشت تو

2 پیش که ایام کند رنجه ات گردش او تاب دهد پنجه ات