از چشم خود ابر از مجیرالدین بیلقانی رباعی 109

1 مژده ای دل هان که ما را مژده جان آمدست وز نسیم صبح بوی زلف جانان آمدست

2 تن مزن ای دل! بزن دستی و جان را برفشان زانکه این خوش مژده در دل از ره جان آمدست

1 شاها تویی که خواجه گردون غلام تست هر کار کان به کام تو باید به کام تست

2 ایام وقتی ار نفسی زد به توسنی اکنون چو بندگان سر افکنده رام تست

1 تا تو از هستی خود، خود را نگردانی جدا هودج جان چون نهی در بارگاه کبریا

2 درکش انگشت از نمکدان جهان تا چون نمک کم شوی از پختگان آتش وحدت جدا