1 ایخواجه اگر سپهر دون برکشدت چندان بود آنکه خوش خوش اندر کشدت
2 زآن پس بتن ار چو کوه خارا باشی ماننده کوه تیغ بر سر کشدت
1 مرا ز جور تو ای روزگار سفله نواز بسیست غصه چگویم که قصه ایست دراز
2 بناز میگذرانند عمر بیهنران هنروران ز تو افتاده اند در تک و تاز
1 ایدل گرت شناختن راه حق هواست خود را بدان که عارف خود عارف خداست
2 غم ره مده بخویشتن ار وقت خوش نماند زیرا که وقت فوت شد اما خوشی بجاست