از بزم می چو آن قد رعنا بلند از سلیم تهرانی غزل 539

1 از بزم می چو آن قد رعنا بلند شد آتش چو شمع از سر مینا بلند شد

2 از بس به سینه ی آه شکستم ز بیم او دودم چو مجمر از همه اعضا بلند شد

3 پهلو به بستری که نهادم، ز سوز دل آه و فغان ز صورت دیبا بلند شد

4 دیوانگان او چو خس و خار می دوند تا دست گردباد ز صحرا بلند شد

5 هرجا حدیث ما رود، او نیز داخل است نام فلک ز دشمنی ما بلند شد

6 آه و فغان من به فلک شعله زد سلیم بگریز ای حریف که غوغا بلند شد