من بیدل که بهر قامت از امیرعلیشیر نوایی غزل 243

1 من بیدل که بهر قامت آن سیمتن میرم گه از رفتار رعنا گه ز اندوه بدن میرم

2 مگر چین و شکست صفحه عمر و حیاتم شد که در رنگ قبای او بهر چین و شکن میرم

3 بهر تیر جفایش سینه خود را سپر سازم مرادم اینکه از تیرش بهر آئین و فن میرم

4 به جرم عشق اگر قتلم کند جانم فدای او و گرنه نیش تیغش من به عشق خویشتن میرم

5 عزای وامق و فرهاد و مجنون داشتم اکنون نماند چون منی صاحب عزا روزی که من میرم

6 باستغنای زهد از صاف کوثر جان همی جستم فنای عشق بین فانی که بهر درد دن میرم