1 دارم گنهان ز قطره باران بیش از شرم گنه فگندهام سر در پیش
2 آواز آید که سهل باشد درویش تو در خور خود کنی و ما در خور خویش
1 عصیان خلایق ارچه صحرا صحراست در پیش عنایت تو یک برگ گیاست
2 هرچند گناه ماست کشتی کشتی غم نیست که رحمت تو دریا دریاست
1 از کفر سر زلف وی ایمان میریخت وز نوش لبش چشمهٔ حیوان میریخت
2 چون کبک خرامنده بصد رعنایی میرفت و ز خاک قدمش جان میریخت
1 هرگاه که بینی دو سه سرگردان را عیب ره مردان نتوان کرد آن را
2 تقلید دو سه مقلد بیمعنی بدنام کند راه جوانمردان را
1 ای دلبر ما مباش بی دل بر ما یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما
2 نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما یا دل بر ما فرست یا دلبر ما