1 ای دل انصاف ده که چون نبود دور از جور خویش شرمنده

2 کز پی هم ز گلشن سادات سه همایون درخت افکنده

3 اول آن نونهال گلشن جان که شدی مرده از دمش زنده

4 گل باغ صفا صفی‌الدین که رخش بر سمن زدی خنده

5 پس ضیای زمان و شمس زمین آن دو نخل بلند و زیبنده

6 که شد اسباب عیش خرد و بزرگ از غم فوتشان پراکنده

7 چون به آئین جد و باب شدند جنت آرا به ذات فرخنده

8 تا دو تاریخ آشکار شود این دو مصراع سزد از بنده

9 دور از بوستان مصطفوی یک نهال و دو نخل افکنده