مستیم چو چشم مست شهلای از جهان ملک خاتون رباعی 29

1 شوقم به روی دلبر خود بی نهایتست زان رو که حسن روی بت من به غایتست

2 با من خطاب کرد که عاشق ترا که گفت دانم خطاب وی که ز روی عنایتست

1 تا تو بر رخ داده ای از زلف تاب آتشی افکنده ای در شیخ و شاب

2 زان همی سوزد جگر در سینه ام خون ز چشمم می رود بر جای آب

1 ترا با ما بگو جانا چه کین است که با ما دایماً رایت چنین است

2 به چشم خشم در ما بنگری تیز دو طاق ابروانت پر ز چین است