مستیم از مبادیِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 742

1 مستیم از مبادیِ فطرت ز جامِ عشق آری مدام مست شدیم از مدامِ عشق

2 بر بویِ تبعثون شب و روزم خراب و مست تا مست سر ز خاک بر آرم به کامِ عشق

3 ببینی نهاده سویِ لحد اندرونِ خاک باشد هنوز بویِ می ام در مشامِ عشق

4 هر دم زبانِ حال رساند به گوشِ من از ساکنانِ عالمِ بالا پیامِ عشق

5 پر فتنه روزگارِ پریشان چو زلفِ دوست ما معتکف نشسته به دارالسَّلامِ عشق

6 بر نقطۀ مراد نگردد کسی که او بیرون بود ز دایرۀ اهتمامِ عشق

7 امرست عشق و عقل ازو یافت فیضِ نور هر کس ولی نداند سّرِ کلامِ عشق

8 هر کس نیافت ره به سرِ گنجِ کُنجِ ما هر مرغ را قبول نکرده ست دامِ عشق

9 بر ملکتِ سخن نشود شاه هم چو من هر کو نبود ز اوّلِ فطرت غلامِ عشق

10 در ضبطِ ملکِ نظم نزاری شجاع شد تا بر کشید تیغِ زبان از نیامِ عشق