خیالست این که: من بی یار از قاسم انوار غزل 449

1 بنده را هست سؤالی و نه آن حد منست که چرا لعل لبت رشک عقیق یمنست؟

2 حد من نیست ولی عشق سخن می گوید چون همه عشق شد اینجا همه جا جای منست

1 شب، همه شب به هوای تو چنین مست خراب بانگ عشق تو بگوشم رسد از چنگ و رباب

2 نفسی بیش نماندست ز بیمار غمت آخر، ای یار گرامی، نفسی اندر یاب

1 از لطف دوست سکه دولت بنام ماست اقبال یافتیم و سعادت غلام ماست

2 بحری که موج او ز سمک تا سما رسید آن بحر جرعه ای ز می لعل فام ماست