ناامیدم مکن ز درگاهت از جهان ملک خاتون غزل 382

1 ناامیدم مکن ز درگاهت که چو من نیست بنده ی راهت

2 جان فدای رخ تو خواهم کرد گر به خون منست دلخواهت

3 بر لب آمد ز روز هجرم جان وز شب غم فزای تن کاهت

4 اعجمی عشق او ز غیب رسید ور نه ای دل نبود آگاهت

5 گر بپرسد تو را ز درد فراق بنما رنگ روی چون کاهت

6 ور نگیرد ز وصل دستت را برسد هم به دامنش آهت

7 در جهان غم مخور که از سر صدق جان صاحب دلانست همراهت