دایم به تلخ کامی یاران از حزین لاهیجی غزل 645

1 دایم به تلخ کامی یاران خورم دریغ بر خوان دهر سفله به مهمان خورم دریغ

2 مشت استخوان به کام و گلوی هما کنند ز انعام چرخ؟ بر لب و دندان خورم دریغ

3 لیلی حرم نشین سیه خانهٔ دل است بر سعی پوچ آبله پایان خورم دریغ

4 تا خورده ام پیاله، پشیمان نگشته ام زیبد اگر به پاکی دامان خورم دریغ

5 چون نوح گریه می کنم امّا نه بر جهان ز آلودگی دامن طوفان خورم دریغ

6 در عالمی که اهل تمیزند ابلهان یکسان به حال زیرک و نادان خورم دریغ

7 رشک آیدش به نعمت من عالمی، حزین در روزگار بس که به سامان خورم دریغ