می آیم وز شوق چنان از اوحدالدین کرمانی رباعی 210

1 بی نیش مگس به نوش شهدی نرسی بی جان کنشی به نیک عهدی نرسی

2 ننهاده به جهد هیچ کس را ندهند لیکن بنهاده جز به جهدی نرسی

1 ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش خود باش به هر درد دلی محرم خویش

2 تنها بنشین و خود همی خور غم خویش ور همدمت آرزو کند همدم خویش

1 هر مرد که او پای درین راه افشرد در شیشهٔ جام او چه صافی و چه دُرد

2 تا سر ننهی پای درین راه مِنه کاین راه به بی سری به سر شاید برد