1 دلبرا شیفته ی قامت و بالای توام کشته ی غمزه ی مستانه ی شهلای توام

2 روز نوروز و همه خلق به خود مشغولند من مشتاق در اندیشه ی سودای توام

3 نکنم شیفتگی پس چه کنم معذورم نشنوم پند که در بند همه جای توام

4 این محال است که گر چند بکوشم بسیار صبر ممکن شود از روی دل آرای توام

5 از توام صبر محال است که مولای منی بر منت حکم روان است که لالای توم

6 فتنه ام بر دهن چون شکر شیرینت توتی آینه ی روی مصفای توام

7 همه در وصف لب چون شکرت می گویم خود تودانی که نزاری شکرخای توام