من که پیوسته بروی تو چنین از اسیری لاهیجی غزل 401

1 من که پیوسته بروی تو چنین حیرانم صفت حسن تو چون گویم و کی بتوانم

2 حیرت عشق مرا بیخبر از من دارد من بدین حال کجا حال دگر میدانم

3 عاشقان گر بره عشق نهادند قدم من درین ره بهوای تو بسرگردانم

4 زاهدا پیش تو گر عیب نماید رندی من بصدق دل و جان خاک ره رندانم

5 نیست مارا نفسی بی رخ تو صبرو قرار من بدین شوق چه موقوف قیامت مانم

6 گرستانم ز لب لعل تو داد دل خود چون خضر زنده جاوید بماند جانم

7 (چه شوی رنجه اسیری بمداوای دلم) (غیر دردش چو نسازد بجهان درمانم)