ترسم از اهل ورع، شوق شرابم از عرفی شیرازی غزل 305

1 ترسم از اهل ورع، شوق شرابم بکشند به بهشتم بفریبند و به خوابم بکشند

2 در دم نزع اگر توبه ز می خواهم کرد بهتر آن است که رندان به شرابم بکشند

3 من که بیزار نخواهم شدن از موی سفید جای آن است که در عهد شبابم بکشند

4 چون ز آسیب شبیخون نتوانم جان برد دارم امید نارفته به خوابم بکشند

5 سخنی در دلم آمد که اگر گفته شود اهل تحقیق به ناپخته جوابم بکشند

6 بایزیدم که ان الحق به زبان می آرم گو مریدان که همین دم به شتابم بکشند

7 عرفی از صومعه بگذار که بیرون آیم گر پسندی که ز شوق می نابم بکشند