1 ز حیلت سازی نفس صلاح اندیش می ترسم نمی ترسم من از بیگانگان، از خویش می ترسم

2 نکردم هرگز از تیغ قضا پهلو تهی امّا ز آه دردناک سینه های ریش می ترسم

3 به خود نسپرده ام در عاشقی هر چند ایمانی ز دست اندازی آن زلف کافر کیش می ترسم

4 نگاه تلخ باشد گرچه دشمن، جان شیرین را از آن مژگان زهرآلوده پیکان بیش می ترسم

5 برد بانگ دهل از دور، دل، آشفته حالان را من از آوازه ی این عقل دوراندیش می ترسم

6 پر از زنبور باشد شهد دولت اهل دنیا را نیالایم دهان خود به نوش و نیش، می ترسم

7 حزین از بیم حشر آسوده ام، از خود هراسانم نمی ترسم ز حق، از کرده های خویش می ترسم