من بلبل غریبم و این آشیانان از آشفتهٔ شیرازی غزل 90

1 من بلبل غریبم و این آشیانان غریب گلبن بود غریب تر و گلستان غریب

2 گر راندت زگلشن و گلبن عجب مدار ای بلبل غریب بود باغبان غریب

3 پیش از نسیم صبح شکفته است گل بباغ کاز بلبلان رسید بگوشش فغان غریب

4 دشمن هر آنچه کرد نه جای شکایتست بر دوستان بود ستم از دوستان غریب

5 دل از کمان ابرو و تیر نظر شکار صیدی غریب و تیر غریب و کمان غریب

6 گل گوش خود گرفت زدستان عندلیب از من شنو زقصه که بد داستان غریب

7 چون طفل اشک در بدرو کو بکودوان گوای دو دیده چند بود آنچنان غریب

8 تنها نه دل بشام غریبان زلفت تست کامد اسیر هر خم او یک جهان غریب

9 عمریست درد نوش خراباتم و ولیک حیران ستاده ام بدر میکشان غریب

10 ای عشق خود چه شد که بشهر و دیار تو هرگز بیاد ناورد از خانمان غریب