1 من شعله ام، به پیرهنم هر که خار کرد در جیب من شکفته تر از گل، بهار کرد

2 هر خون که کرد چرخ چو مینا به کام من بیرون ز دل به گریهٔ بی اختیار کرد

3 غافل زدیم آهی و از ما دلت گرفت ز آیینه بی خبر نفس ما غبار کرد

4 در خون کشیم دامن رنگ شکسته را راز درون پردهٔ دل آشکار کرد

5 گرد سر خیال تو گردم که از وفا آسوده دیده و دلم از انتظار کرد

6 چون کبک مست، خنده به گلزار می زدم افسرده ام فسردگی روزگار کرد

7 زین چشم تر حزین چمن آرای کیستی؟ ابر بهار را مژه ات شرمسار کرد