1 ای پرتو جمال ترا بنده آفتاب وز پرتو جمال تو فرخنده آفتاب

2 چون دید از آن جمال که یک لمعه بیش نیست از شوق نور روی تو زد خنده آفتاب

3 اندر سماع در همه جا پرتو تو دید این بد سبب که جست پراکنده آفتاب

4 تو آب زندگانی و جانها گدای تست از آفتاب روی تو شد زنده آفتاب

5 تو پادشاه حسنی و حسن تو «لم یزل » باتیغ حکم تو سپر افکنده آفتاب

6 تا آفتاب روی ترا دید سجده کرد در پرتو جمال تو شرمنده آفتاب

7 قاسم، نثار مقدم آن شاه دل فروز جیب و دهان خود بزر آگنده آفتاب