شبهای دراز با از اوحدالدین کرمانی رباعی 186

1 ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم در دام بلا فتاده ای می بینم

2 از یار کناره کرده ای می دانم دل در دگری نهاده ای می بینم

1 این ره به قدم چون بر وی برخیزد بند منی از راهِ توی برخیزد

2 یکبار مرا ز زحمت من برهان تا من تو شوم تو من دوی برخیزد

1 گر کس دارد زنیک و بد خواه امید شاید که من از تو دارم ای ماه امید

2 گفتی که تو را چرا امید از من نیست خوی تو و بخت من و آنگاه امید؟