بکشم گر همه کوه از حکیم نزاری قهستانی غزل 368

1 بکشم گر همه کوه است وز آهن ستمت بر ندارم به جفا چشم امید از کرمت

2 تا بمیرم زغمت روی نتابم هرگز وین تفاخر نه بس آخر که بمیرم ز غمت

3 در وفای تو نشینم که توانم بر خواست از سر سر که سرم باد فدای قدمت

4 عیب گویند که در پای تو افتم آخر که به بت خانه روی سجده نماید صنمت

5 تا سلامی به تو آرد به رقیبت فرمای تا صبا را نبرد ناز بسی از کرمت

6 قادری گر بزنی گر بنوازی ، اما آن کن ای دوست که از کرده نباشد ندمت

7 یاد داری که چه عهد است میان من و تو تا بدانی که فراموش نکردم قسمت

8 در کشیدم ز همه خلق جهان دامن دل بو که چون پیرهنت تنگ به بر در کشمت

9 جهد کن در طلب وصل نزاری خوش باش عاقبت دست دهد دولت این نیز همت