از هستی خود چو بی از باباافضل کاشانی رباعی 71

1 ای ذات تو در دو کون مقصود وجود نام تو محمد و مقامت محمود

2 دل بر لب دریای شفاعت بستم زان روی روان می کنم از دیده دو رود

1 عمر از پی افزون زر کاسته گیر صد گنج زر از رنج تن آراسته گیر

2 پس بر سر آن گنج چو بر صحرا برف روزی دو سه بنشسته و برخاسته گیر

1 در کوی تو صد هزار صاحب هوس است تا خود، به وصال تو، که را دسترس است

2 آن کس که بیافت، دولتی یافت عظیم و آن کس که نیافت، داغ نایافت بس است