ایکه هنوز با خودی دم از آشفتهٔ شیرازی غزل 1080

1 چرا بدست نگارین تو چهره میپوشی باحتجاب مه و مهر از چه میکوشی

2 اسیر طره مشکین چون کمند توام که روز و شب بمه و مهر گفته سر گوشی

1 تا بسرشوری از آن خسرو شیرین دارم کی بشکر دهنان من سر تمکین دارم

2 دل اگر مرغ نوآموز شد و ناله غریب عجبی نیست که دلدار نوآئین دارم

1 فزون‌تر سوزدم امشب ز هرشب آتشِ سودا که چون شمع آتش پنهان دل شد از زبان پیدا

2 میان کاروان لیلی چه بندد بر شتر محمل چو افغان می‌کند مجنون جرس را گو مکن غوغا

1 منم آن نهال بی بر که زعشق برگرفتم چه غم ار چه نخل سینا همه بر شرر گرفتم

2 بخدنگ غمزه دیدم نظر بخست بستی بجهان به هر چه جز تست در نظر گرفتم

1 از شعله آه من جهان سوخت تنها نه زمین که آسمان سوخت

2 این آتش و آب دیده و دل هم وهم بشست و هم گمان سوخت