گر هیچ صبا به از حکیم نزاری قهستانی غزل 1158

1 گر هیچ صبا به ما گذر کردی وز دوست به ما پیامی‌ آوردی

2 جان و دل اگر چه بی دل و جانم بستاندی و به دوست بسپردی

3 تا بندگیی برد ز من جایی کو یاری و هم‌دمی و هم‌دردی

4 با من چه فتاد مدّعی را کاشک هر کس غم کار خویشتن خوردی

5 ای قوم حُذر کنید از این طوفان ترسم که به دامنی رسد گردی

6 گر قدر فنای عشق دانستی افسرده به ناز جان نپروردی

7 بگریز نزاریا از آن میدان کت نیست مجال هیچ ناوردی