گر دوش بتم تالۀ از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 791

1 مکن ای دوست اگر بتوان کرد هر چه از شور وز شر بتوان کرد

2 نه دل من که بیک غمزۀ تو عالمی زیر و زبر بتوان کرد

1 رخت از ماه و لبت از شکرست آنت ازین وینت از آن خوبترست

2 بر رخت بوسه کجا شاید داد؟ که نظر نیز محل نظرست

1 ترا یک ذره خود پروای ما نیست بنیک و بد دلت را رای ما نیست

2 چه بد کردم که بر خاک در تو سگانرا هست جای و جای ما نیست