1 اگر از خوردن می لعل لبت رنگینست بی‌سبب چیست که می تلخ و لبت شیرینست

2 حور در سایهٔ طوبی اگرش جاست چرا طوبی قد تو در سایهٔ حورالعینست

3 چهرهٔ من نه سپهرست چرا همچو سپهر هرشب از اشک روان جلوه‌گه پروینست

4 دیده تا دید ترا گفت زهی سرو بلند راستی کور به آن دیده که کوته‌بینست

5 به سرت گر سر من بی‌‌تو به بالین سوده سر و پا سوخته را کی هوس بالینست

6 این مرا بس که ز وصل صنمی لاله عذار شب‌ و روز و مه‌ و سالم همه فروردینست

7 هرکجا قامت او تا گذری شمشادست هرکجا طلعت او تا نگری نسرینست

8 هجر شمشادش تیمار دل بیمارست وصل نسرینش تسکین‌ دل مسکینست

9 حاصل عمر گرانمایه همین بس که مرا مدح دارای جهان از دل و جان آیینست

10 خسرو رادابوالسیف که نوک قلمش به صفت چون نفس باد صبا مشکینست

11 شاه آزاده محمد شه کاندر صف جنگ مژه در چشم عدو از سخطش زوبینست