1 اگر لطفت ز پای اشک و آهم شعله برگیرد فلک زان رشحه‌تر گردد زمین زان شعله درگیرد

2 نماید در زمان ما و تو بازیچهٔ طفلان فلک گردد ور عشق لیلی و مجنون ز سر گیرد

3 به بالینش سحر آن زلف و عارض را چنان دیدم که زاغی بیضهٔ خورشید را در زیر پر گیرد

4 صبوحی کرده آمد بر رخ آثار عرق زانسان که شبنم در صبوحی جای بر گلبرگ تر گیرد

5 کسی را تا نباشد این چنین چشمی و مژگانی به زور یک نظر کی دل ز صد صاحب نظر گیرد

6 ز بس شوخی دلارامی که دارد در زمین جنبش به صد تکلیف یک دم بر زمین آرام گر گیرد

7 ز خرمن سوز آهم می‌جهد ای نخل نو آتش از آن اندیشه کن کاین آتش اندر خشک و تر گیرد

8 فلک خوی تو دارد گوئی ای بدخو که از خواری اگر بیند به تنگم کار بر من تنگ‌تر گیرد

9 تزلزل بر درد دامان صحرای قیامت را چو دست محتشم دامان آن بیدادگر گیرد