اگر بنده را سربلندی رسد از حزین لاهیجی مثنوی 27

1 اگر بنده را سربلندی رسد ز مسکینی و مستمندی رسد

2 ز خودبینی، ابلیس مردود شد کف خاک افتاده مسجود شد

3 نبینی که چون دانه افتد به خاک بکوشند مهر و مه تابناک

4 کز افتادگی سرفرازش کنند به صد ناز، با برگ و سازش کنند

5 طبایع شتابنده در اعتضاد به خدمت کمر بسته باران و باد

6 مکن خودپرستی ز نابخردی خدابنده گردی، ز ترک خودی

7 مجاهد اگر نفس امّاره کشت کلید در فتح دارد به مشت

8 چه حاصل که صد خرقه برتن دری؟ خدا رس شوی چون ز خود بگذری

9 فزونی چو خواهی کم خویش گیر ره این است، اگر سالکی پیش گیر