گر فضل کنی ندارم از باباافضل کاشانی رباعی 112

1 ای دل، ز شراب جهل، مستی تا کی؟ وی نیست شونده، لاف هستی تا کی؟

2 ای غرقهٔ بحر غفلت، ار ابر نه‌ای تر دامنی و هوا پرستی تا کی؟

1 سمع و بصر و زبان و دستم، همه اوست من نیستم و هستیِ هستم همه اوست

2 این هستی موهوم، خیالی است صریح زین هستی موهوم چو رستم، همه اوست

1 معلوم نمی‌شود چنین از سر دست کاین صورت و معنی ز چه رو در پیوست

2 اسرار به جملگی به نزد هر کس آنگاه شود عیان که صورت بشکست