گر بیایی به سر از حکیم نزاری قهستانی غزل 369

1 گر بیایی به سر چشمه ی حیوان برمت پای کوبان به تماشا گه رضوان برمت

2 شرط آن است ولیکن که هم از گام نخست دست بر دست رضا با سر پیمان برمت

3 چشم بر هم نه و بر بند زبان از سر صدق جان به شکرانه بده تا بر جانان برمت

4 آرزومند وصالی و به غایت محروم به من آ تا به در از ورطه ی هجران برمت

5 بارکش مور صفت باد چه می پیمایی گر بیایی به سر تخت سلیمان برمت

6 جبرئیلم نه من و نه تو رسولی اما رخت بر تخت گه سدره نشینان برمت

7 زهره داری که بیندیشی و رخصت یابی گر نه من بر سر گنجینه ی سلطان برمت

8 گر سر بندگی آل محمّد داری تا بیاموزمت اول بر سلمان برمت

9 ور تمنای مقیمان سماوات کنی بی نزاری چو بیایی بر ایشان برمت