گر سوخته آتش بی دود شوی از قدسی مشهدی رباعی 642

1 آه سحر نتیجه شرر می‌دهد مرا نخل امید بین که چه بر می‌دهد مرا

2 خون می‌کند غمت جگرم را هزاربار تا یک پیاله خون جگر می‌دهد مرا

1 ناگفته ماند صد سخن آرزو مرا لب بسته ناامیدی ازین گفتگو مرا

2 در چشم خلق بس که مرا خوار کرده‌ای نشناسد آب روی، کس از آب جو مرا

1 چو نمی‌کنی نگاهی به ستم مران خدا را نکنی اگر نوازش مشکن دل گدا را

2 همه حیرتم که هرگز چو نبوده آشنایی به جهان که گفته چند این سخنان آشنا را